Bażant Phasianus Colchicus

Występowanie: Pierwotnie nie zamieszkiwał Europy poza deltą Wołgi. Był to ptak azjatycki zamieszkujący Kaukaz i Zakaukazie oraz pas od Iranu po Mandżurię, Chiny i północną część Półwyspu Indochińskiego. Introdukowany w całej Europie, Ameryce Północnej, Japonii, na Hawajach i w Nowej Zelandii. Nie odbywa wędrówek. Spotkać go można na całym obszarze niżowym kraju, choć występuje nierównomiernie, rzadko w północnych regionach. Jest nielicznym, miejscami średnio licznym, ptakiem lęgowym. W Polsce aklimatyzowano różne podgatunki, stąd rozmaitość występujących u nas ptaków. Pierwsze bażanty znalazły się w polskiej awifaunie w XVI wieku. Populacje podtrzymuje wsiedlanie ptaków przez myśliwych dla celów łowieckich. Zimują u nas, ale nie są to ptaki wytrzymałe na bardzo niekorzystne warunki klimatyczne i dość często mogą ginąć w okresach większych mrozów i śniegów, zwiększa się wtedy udział bażantów introdukowanych przez człowieka.
 
Biotop: Zdolności adaptacyjne sprawiły, że bażant jest najliczniejszym dużym ptakiem w Europie Środkowej występującym na otwartych przestrzeniach. Zasiedla otwarte tereny o licznych śródpolnych krzewach, skraje pól, szuwarów, świetlistych lasów, śródpolne gaje, uprawne pola z zakrzewionymi miedzami i ugorami oraz nadrzeczne zarośla blisko wody - stawy, mokradła i rzeki. W okresie lęgowym odbywa tam toki i szuka pokarmu. Preferuje obszary, gdzie może skorzystać z kryjówek i zostać bezpiecznie na noc. Zimą wybiera siedliska bogatsze w kryjówki i chroniące przed wiatrem i wysokim śniegiem. Mogą to być pasy trzcin i doliny rzek, gdzie spotyka się często wtedy duże stada bażantów.
Te występują niekiedy blisko zabudować ludzkich, gdzie mają zapewniony pokarm i tępią szkodniki na korzyść człowieka. Noce spędzają na większych gałęziach drzew i w krzewach na które wzlatują wieczorami.

Wygląd: w Polsce dominuje bażant łowny, będący połączeniem kilku z ok. 40 występujących w środowisku odmian. Polski bażant jest efektem krzyżówki m.in. bażanta kolchijskiego kaukaskiego, mongolskiego i obroźnego. Rozróżnienie płci u bażantów ma olbrzymie znaczenie, kury objęte są bowiem całoroczną ochroną. Po pierwsze, koguty są większe od kur, ich długość razem z ogonem wynosi do 95 cm, ich waga wynosi ok. 1,5 kg. Kury są mniejsze i lżejsze - ok. 1 kg. Po drugie, koguty wyróżniają się długim ogonem i silnym dźwiękiem, który wydaje podczas podrywania do lotu. Wreszcie, koguty charakteryzują się jaskrawym upierzeniem i ciemną głową.
Bażanty są typowymi zwierzętami stadnymi, najczęściej przebywają w krzakach, zaroślach i trzcinowiskach. Niestety, źle znoszą trudne warunki pogodowe - długo utrzymujący się mróz i śnieg potrafią zdziesiątkować niejedno stado.

Rozmnażanie: bażant rozpoczyna swe gody wczesną wiosną i trwają do jej końca. W maju i czerwcu kury składają jaja, które posiadają charakterystyczny, oliwkowozielony kolor. Okres wysiadywania trwa niecały miesiąc. Wiele młodych ginie z prozaicznego powodu - złego ulokowania gniazda - bażanty zakłądają je w niebezpiecznych miejscach, na drogach polnych, miejscach nieosłoniętych i łatwo dostępnych dla człowieka. Jedynym wybawieniem dla młodych jest fakt, że w bardzo krótkim czasie zdobywają samodzielność - potrafią się poruszać, a już w drugim tygodniu życia rozpoczynają naukę latania.

Odżywianie: ulubionym pokarmem bażantów są nasiona krzewów, chwasty, trawa, owoce leśne, kukurydza, a także różnego rodzaju owady, dżdżownice i ślimaki.

Sezon polowań: na koguty od 1 października do końca lutego, kury objęte są całoroczną ochroną!